Saudade

You know that feeling when you return to a place you haven't visited in so many years, and it looks exactly like you left it?
This is that place for me. When I dig deep in the overflowing treasure chest called memories, I see myself, aged around 6 or 7, going up to the open fields of Gazi Baba to play with my friends or to go on afternoon walks with my grandmother.

Everything seemed so much bigger then. And more adventurous. I remember I was scared to go alone, actually scratch that - I was TERRIFIED because at night the hill looked straight out of a horror movie. The older kids would make up stories about monsters coming down from the forests if we played outside until the late hours, which I now realise was a great way to get rid of the annoying little children that we were.

Now, aged 21, I'm no longer scared of the monsters from the forest. I see the openness in front of me and I sigh. There's a word in Portuguese called "saudade" which I came to learn was one of the most discussed words in the language. There's no official translation for it, but what it essentially represents is a feeling of melancholic longing or yearning. Yearning towards something you had or you'll never have. How beautiful and sad at the same time. I'll always have the memories of this place, but I'll never feel the freedom of running down the field without a care in the world, nor take an afternoon walk with my grandmother again. I guess that's just life's way of making room for new, equally as happy memories to be created.

Photos: Jane Nikoloski

Го знаете она чувство кога ќе се вратите на некое место кое го немате видено со години, и изгледа исто како што го оставивте?
За мене, ова е тоа место. Кога ќе почнам да копам низ ковчежето со богатство наречено спомени, се гледам себеси, 6 или 7-годишна возраст, како се искачувам на Гази Баба за да можам да си играм со другарчињата на огромните полјанки, или како одам на попладневна прошетка со баба ми.

Тогаш се' изгледаше поголемо. А искачувањето го сметав за авантура. Се сеќавам дека ми беше страв да одам сама бидејќи навечер ридот изгледаше како сцена од хорор филм. Постарите деца ни измислуваа приказни како секоја вечер од шумите се симнуваат чудовишта и дека не смееме да си играме надвор до касно, што кога сега ќе размислам, е одличен план за како да ги тргнеш малите досадни деца како нас.

Денес, на 21-годишна возраст, повеќе не се плашам од чудовиштата од шумата. Ги гледам отворените полјанки пред мене и воздивнувам. Постои збор во португалскиот јазик кој се вика "saudade". Овој збор има предизвикано многу дискусии бидејќи со тек на времето се покажало дека е непреведлив. Saudade всушност претставува душевна состојба, емоција на меланхолија и посакување на нешто што сме го имале, или никогаш нема да го имаме. Тоа е истовремено толку прекрасно и тажно. Секогаш ќе ги имам спомените од ова место, но никогаш повторно нема да ја почувствувам слободата што ја имав кога трчав по полјанките без ниедна грижа на светот, ниту пак ќе отидам на попладневна прошетка со баба ми. Но, претпоставувам тоа е жртвата која треба да ја направиме за да направиме место за нови, подеднакво среќни спомени.

Фотографии: Јане Николоски