Anemoia

Have you ever looked at a photo from decades ago, only to imagine yourself belonging at that moment? Or listened to an old song and felt its resonant sound, as if you were supposed to be at that specific concert in 1969?

That feeling is one of the most interesting, yet so confusing things I have experienced. How can we long for something that we never had, that we don't have even the slightest clue about? I look back on photos from my parents from when they were my age and I think: Wow, their lives were so amazing back then. Everything was simpler - in the best way possible. To me, they had it all. Everything the world offers us today is more than sufficient, and I know I might sound undeserving of the privileges that we have today, but how can one not dream about appreciating the little things that now we don't even acknowledge. 

Maybe that's why people find things of the past so intriguing. I recently went to one of the most amazing vintage shops I've ever seen, filled with little requiems of the past. I touched broaches made 60 years ago, flicked through books with stained, yellow pages that have probably survived World War II. Surrounded by so much history, I felt wanderlust for a time I will never know about. 

Photos: Petar Avramoski

Дали некогаш сте погледнале фотографија од пред неколку декади, само да се замислите во токму тој момент? Или пак сте слушнале некоја песна која ве натерала да се чувствувате како да сте требале да бидете на концертот на тој бенд во 1969-та?

Тоа чувство е едно од најинтересните, но и најчудните работи кои сум ги искусила. Како може да ни фали нешто што никогаш не сме го имале, нешто за кое немаме никаква претстава? Кога ги гледам фотографиите на моите родители кога биле на моја возраст, не можам а да не посакам да бев на нивно место. Да живеам во тоа време, кога се' било толку поедноставно - на најдобриот можен начин. За мене, тогаш, тие го живееле најдобриот можен живот. Се' што ни нуди денешницата е повеќе од доволно, и знам дека звучам како да не ги ценам сите доблести кои ги имаме сега, но како да не копнеам по радување за малите работи кои денес ги сметаме за банални. 

Можеби таа е причината поради која луѓето се фасцинирани со стари предмети. Пред некое време влегов во една од најневеројатните антикварници кои сум имала можност да ги посетам, исполнета со безброј мали предмети-потсетници на минатото. Допрев брошеви направени пред 60 години, листав низ книги со пожолтени страници кои можеби ја преживеале Втората светска војна. Опкружена со толку многу историја, почувствував желба за патување за време кое никогаш нема да го знам.

Фотографии: Петар Аврамоски