Dear Diary, I realized that I'm a people person. Not in the sense of wanting to be surrounded by big crowds or going out of my way to meet new people, but I learned, the hard way, that I function better when I'm with someone. I'm not strong enough to be alone, just me and my thoughts, and that doesn't make me a weaker person in comparison to those who are more comfortable when left alone. I applaud people who are like that, and I truly wish I was just like them because it takes a lot of self-love to not let "bad thoughts" put a damper on your mood. And there are times when I am left without a choice and I have to be a companion to myself, yes, I might get a little sad, and if you do too I'm here to say that it's OK. Stress occurs, overthinking occurs, and there's nothing you can do to make it stop. There will be times when you'll be laughing will all of your heart, and there will be times when you'll start to cry without a reason and you'll feel helpless. But, I guess that's just the beauty of life, we get to experience low moments so that we can appreciate the good ones even more.
Photos: Jane Nikoloski
Овој блог го сметам за личен дневник без катанче, којшто секој може да го прочита кога и да посака. Затоа сакам да споделам со вас нешто што ми се вртка низ памет веќе една недела:
Драг Дневнику, сфатив дека подобро функционирам со луѓе. Не мислам на преполнети кафичи или гужви на концерти, не мислам ни на потреба да запознаам нови луѓе затоа што морам. Научив, на потешкиот начин, дека не сакам да сум оставена сама со моите мисли. Тоа не ме прави послаба личност, ниту пак значи дека нешто не е во ред со мене. Исто така не значи дека тие што се чувствуваат тотално удобно самите со себе се "подобри" oд луѓето како мене, иако признавам дека посакувам да бев таква и да не дозволував "лошите мисли" да ми го расипат расположението. Имало и ќе има моменти кога немаш избор и ќе мора да си оставен сам со себе, да, можеби ќе почувствуваш тага, и доколку тоа се случи јас сум тука да кажам дека е сосема океј. Стресови, размислувања што те водат од една крајност во друга, се' тоа се случува и понекогаш не можеме да си објасниме зошто. Ќе има моменти кога ќе се смееш од сето срце, и ќе има моменти кога ќе посакаш да заплачеш без причина. Но, можеби во тоа е убавината на животот, ја имаме можноста да ги искусиме лошите моменти за потоа да можеме да ги цениме убавите уште повеќе.
Фотографии: Јане Николоски
No comments:
Post a Comment